Le théâtre sanglant

ข้อมูลเบื้องต้น

ร่างชายหนุ่มผิวคล้ำในชุดคลุมขนสิงโตสีน้ำตาลเบื้องล่างนอนแผ่หลาอย่างไร้สติอยู่ท่ามกลางมวลชน อาคารสีเทาเข้มผนวกกับท้องฟ้าอันมืดมิดยามราตรีทำให้บริเวณนั้นแลดูราวกับว่าไม่เคยพบแสงสว่างมาก่อน บรรยากาศภายนอกโกลาหลไปด้วยมวลชนขนาดใหญ่กระทั่งเสียงแหลมเล็กของหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น...

" style="border-right-width: 0px; letter-spacing: 0px; font-family: Arial, Verdana, sans-serif; border-top-width: 0px; border-bottom-width: 0px; color: rgb(51, 51, 51); border-left-width: 0px; border-image: initial; " />

" style="colo ???r: rgb(37, 131, 154); border-bottom-color: rgb(92, 92, 72); border-bottom-width: 1px; border-bottom-style: dashed; font-family: tahoma; font-size: 13px; text-decoration: none; ">

                                                    

เนื้อเรื่อง

           
            ร่างชายหนุ่มผิวคล้ำในชุดคลุมขนสิงโตสีน้ำตาลเบื้องล่างนอนแผ่หลาอย่างไร้สติอยู่ท่ามกลางมวลชน อาคารสีเทาเข้มผนวกกับท้องฟ้าอันมืดมิดยามราตรีทำให้บริเวณนั้นแลดูราวกับว่าไม่เคยพบแสงสว่างมาก่อน บรรยากาศภายนอกโกลาหลไปด้วยมวลชนขนาดใหญ่กระทั่งเสียงแหลมเล็กของหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น...

            “ฉันว่าฉันจะมาสมัครงานที่นี่ล่ะ” นูเอลพูดพรางชี้มือไปยังโรงละครซองค์ลองท์ โรงละครซึ่งเปิดใหม่ได้ไม่นานบนถนนอันเก่าแก่ที่สุดในกรุงปารีส “เธอแน่ใจเหรอว่าเธอจะทำงานที่นี่” อิลิต แฟนหนุ่มของเธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสูง “ทำไมล่ะ นี่ฉันอายุยี่สิบห้าแล้วนะ แล้วฉันก็จบมาจากโรงเรียนสอนร้องโอเปร่าด้วย ฉันมั่นใจว่าเขารับฉันเข้าทำงานแน่” นูเอลรีบตอบอย่างทันควัน  อิลิตไม่พูดสิ่งใดต่อ เพียงพยักหน้าและยิ้มให้เธออย่างเจื่อนๆ “เอาน่า ไม่ต้องกังวลหรอกที่รัก ฉันรับรองมาฉันจะโทรศัพท์มาหาคุณทุกคืนเหมือนเดิม แถมมีเงินใช้ นะๆๆๆ” “เอาก็เอา” อิลิตเอ่ยขึ้นในที่สุด

            หญิงในชุดเดรสยาวคลุมเข้าสีดำเปิดแฟ้มออกมาดู พรางถอนหายใจแล้วพูดอย่างแผ่วเบา “เธอแน่ใจเหรอว่าเธอจะทำงานที่นี่” “ค่ะ ดิฉันจบมาจากโรงเรียนสอนร้องโอเปร่าโอเปซิแยร์เมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา และคาดหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะได้เข้าร่วมละครอันมีชื่อเสียง ดิฉันเห็นว่าโรงละครแห่งนี้เปิดโอกาสให้ดิฉันได้พัฒนาความสามารถค่ะ” นูเอลซึ่งหัวใจเต้นรัวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส “งั้นพรุ่งนี้หนึ่งทุ่มเธอเข้ามาทำงานได้เลย” “ขอบพระคุณมากค่ะ” นูเอลถอนสายบัว พรางก้าวเดินออกจากห้องสัมภาษณ์อย่างระรื่น

            นูเอลเปิดประตูเข้ามาในโรงละครซองค์ลองท์อย่างช้าๆ โคมไฟแชนเดอเลียร์โยงระย้าจากเพดานอันสูงส่ง “ยินดีต้อนรับสู่โรงละครซองค์ลองท์” ชายหนุ่มในชุดทักซิโด้กล่าวทักทายนูเอล “ฉันได้จัดเตรียมที่พักไว้สำหรับเธอเรียบร้อยแล้ว ในระยะแรกนี้ ฉันจะให้เธอขึ้นร้องในส่วนเปิดฉากก่อน อย่าลืมไปฝึกท่องบทให้ได้ล่ะ” เสียงอันทุ้มนุ่มชวนให้เคลิบเคลิ้มทำเอาเธอแทบใจละลาย “เอ้า ไปพักผ่อนก่อน มาเหนื่อยๆ อย่าเข้าไปในห้องเก็บเครื่องเสียงล่ะ มันอันตราย” นูเอลรับคำ พลางขึ้นบันไดเวียนซึ่งทำจากอิฐสีแดงไปยังห้องพักใหม่ของเธอ ก่อนที่จะถึงห้องนอน เธอเดินผ่านห้องเก็บเครื่องเสียง แต่ไม่วายที่จะชายตาไปมอง เธอรู้สึกราวกับว่า มีสายตาคู่หนึ่งแฝงอยู่ในความมืดมิด จ้องมองมาที่เธอ...

            (Break)